EMEL HESEN
Qaçaxçîtiya koçberan, ku di xala 3(a) ya Protokola Qaçaxçîtiya Koçberan de hatiye pênasekirin, hêsankirina ketina neqanûnî ya kesekî bo nav Dewletekê ye, ji bo bidestxistina berjewendiyek darayî an maddî. Her çend ew sûcek li dijî dewletekê ye jî, qaçaxçî dikarin mafên mirovan ên kesên ku qaçaxçîtiyê dikin binpê bikin, ji îstismara laşî bigire heta nehiştina xwarin û avê.
Girîng e ku meriv fêhm bike ku qaçaxçî sûcdar in. Rapora Cîhanî ya Ofîsa Neteweyên Yekbûyî ya li ser Derman û Sûc (UNODC) li ser Qaçaxçiya Mirovan hin awayên herî gelemperî yên ku qaçaxçiyan ji wan kesên ku diwêrin dest bi rêwîtiyê bikin sûd werdigirin ronî dike.
Çima?! Ma ev hemû qeder e? An jî dema ku em ji mirinê direvin em bi demê re dikevin pêşbaziyê û qederê bi xwe re tînin û mirin bi me re dibe her ku diçe û li pişt dîwaran bi pêlên deryayan, xiyaneta mirovan û xayîntiya qaçaxçiyên ku ne xwedî wijdan û wijdanê mirovatiyê ne, belkî ew bûne wek gurên harbûyî yên ku goştê mirovan dixwin dema ku bi karwanên koçberan re danûstandinên bazirganî bi bazirganên şer re dikin û ji bo berfirehkirina projeyan û diravên biyanî berîkan tijî dikin bi dolar û diravên biyanî. mal û milkên geştyarî û vekirina otêlên pênc stêrk li peravên deryayan ji pişt bêmalan li ser hesabê koçberan û xeniqîna zarokên ciwan û jiyana bêguneh ku ji şer, birçîbûn, koçberî û jiyana belengaz reviyane.
Dema ku yacht an minnow tenê bikaribe deh kesan bihewîne û zêdetirî bîst kes tê de bêne hilgirtin, wê gavê keştî û tiştê tê de ye bê guman dê binav bibe ji ber ku bar ji sînorên xwe derbas bûye û dê minnow lastîkî hilnegire, û ew kêmasiya wê ye. sadetirîn qaîdeyên ewlekarî û ewlehiyê di avê de ji giraniya pêwîst zêdetir, Li ser vê platforma mirovî, di tariya tariyê de, di navbera pêlên behrê û pêlên xiyanetê de, laşên ciwan û zarokan di nav kûrahiya deryayan Bi sed û bi sedan zarok li ber çavên civaka navneteweyî li ber çavê civaka navneteweyî li dû ferîşte û çûkên bihuştê heta cihê bêhnvedana xwe ya dawîn diçin.
Ev sûcdar dê di kîjan edaletê de bên darizandin û hesab were pirsîn û dema ku em ji rastiyê rizgar bibin û bi destên xwe riya mirinê bigirin em ê bi kîjan qanûnê xwe ceza bikin?
Çima em bi can, pênûs û şûrên xwe welatê xwe neparêzin, di kuştin, xeniqandin, şewitandin, revandin, birûskên elektrîkê de mirina li welatên biyanî bi destê qaçaxçiyan, xeniqan û çeteyên rêgezê gelek çêtir e. an qezayên trafîkê….. hwd.?
Û kengê welat li ser me bû bar? Heta ku em bigihin vê nuqteyê, em xwîna xwe û zarokên xwe îsraf dikin û wan teşwîq dikin ser rêya nenasan û dev ji welatê xwe berdin, emê kengê ji vê xewa giran û ji wê kabûsa bêzar şiyar bibin? Em bi teqez rêya rast dibînin, ku her tiştê ku li ser erdê ji destpêka şoreşa Sûriyê heta îro diqewime, hemû komployên navneteweyî ne ku di hemû qadên jiyanê de û di hemû rêxistinên bi navê mirovahiyê bi bilindkirina dirûşmeyên azadiya mirovan, mafên zarokan, rehabîlîtasyona jinan, piştgiriya ji bo perwerdeyê û nezewicandina zarokên biçûk, piştgiriya derûnî û manewî ji bo kesên xwedî pêdiviyên taybet,
Lê ew ne xwediyê wan taybetiyên ku hatine behs kirin nînin, belku li her derê li wêranî, wêranî û mirinê digerin, bêhna xwînê ji her alî ve dibare, xizanî li welat dipêçe, birçîbûn ciwanan dikuje, nezanî dîsa vedigere û ji holê radibe. perwerde mezintirîn çek e ku welatên rojava li dijî me bikar tînin.
Ma heta kengê emê ji tiştên ku li me û yên der û dora me diqewimin ji bîr nebin û li pey miraz û windakirina zarokên xwe li pişt tiştê ku tune ye birevin di demekê de ku welat pir hewcedarê xelkê welat e? Û kengê em ê ferqa di navbera hêza şaristaniyê û şaristaniya hêzê de bizanibin, erê ew rêwîtiyek heyecan e ber bi mirinê ve di dema şoreşa dolaran de û vampire.
